Koncert składa się z dwóch części, a zakup biletu upoważnia do uczestnicwa w obu częściach.
Zakup biletów na ten koncert jest równoznaczny z zapoznaniem się z postanowieniami Program:
I część:
Tristan Perich – Open Symmetry na trzy wibrafony i jednobitową elektronikę (2018) [premiera polska]
II część:
Wojtek Blecharz – Piano Concerto na fortepian, bezprzewodowe głośniki i 1-5 performerów (2023) [premiera światowa]
Wykonawcy:
Eklekto
Ensemble 0
Wojtek Blecharz – performans
Rei Nakamura – fortepian
Minimalizm motorycznej repetycji w synergii z technologią, zasadami matematyki i prymitywną elektroniką.
Tristan Perich uchodzi za jeden z ciekawszych głosów nowej amerykańskiej kompozycji, rozwijający unikalny język i wytyczający kierunek przyszłego rozwoju muzyki. Jego twórczość inspirowana jest estetyczną prostotą matematyki, fizyki i kodu informatycznego. Bywa opisywana jako surowe połączenie zdehumanizowanej elektroniki z organicznością instrumentów. W muzyce Pericha istotny jest puls, którego drgania mają intensywną, hipnotyczną siłę i zaskakującą głębię emocjonalną. Prasa okrzyknęła ją mianem „techno dla krzemowych form życia”. Rzeczywiście technologia, ale i odwołania do pregamingowych możliwości dźwiękowych komputerów są tu ważnym punktem odniesienia. Na Sacrum Profanum usłyszymy utwór Open Symmetry na trzy wibrafony i zestaw 20 głośniczków z jednobitową elektroniką. To połączenie klasycznych instrumentów z prymitywną elektroniką jest znakiem rozpoznawczym kompozytora. Utwór wykonają muzycy francuskiego Ensemble 0 i szwajcarskiego Eklekto, dla których powstał.
Wojtek Blecharz w próbie transformacji tradycyjnego koncertu fortepianowego w swoistą instalację na fortepian oraz zestaw bezprzewodowych głośniczków, które zostaną rozmieszczone wokół pianistki i umożliwią słuchającym bardziej interaktywny odbiór.
Rei Nakamura znajdzie się na środku sali otoczona publicznością. Utwór nie ma określonej długości trwania. Wykonanie zakłada performatywny i partycypacyjny przebieg. Za pierwsze rozstawienie głośników odpowiada sam kompozytor, później wciąż tworzący z nich nowe siatki i układy. Przestrzeń będzie się zmieniać wizualnie i dźwiękowo, tak powstanie nowy kontekst dla fortepianu. Publiczność zostanie wciągnięta w ten proces, włączona w kreację i współwykonanie utworu. To szansa na wytworzenie poczucia wspólnotowości i współodpowiedzialności za przebieg koncertu. Zwiększa to immersyjne odczucia publiczności. Partia fortepianu będzie zróżnicowana: od hipnotycznych, ambientowych pasaży współgrających z partią elektroniczną odtwarzaną z głośniczków po wirtuozowskie partie zupełnie dominujące utwór.