O wojnie, która nie wydarza się tylko „gdzieś daleko”. O lękach, które w nas zostają – nawet jeśli wszystko wraca do pozornej normalności. I o tym, że trauma może być zarówno wielka, jak i cicha. Wojna nie musi być tuż obok, żeby ją czuć. Nie trzeba widzieć bomb, żeby żyć w strachu. Nie trzeba być w okopach, żeby nosić w sobie traumę – tę dużą i tę codzienną, rozciągniętą w czasie, w wiadomościach, w rozmowach, w atmosferze ‘a jeśli…’. To spotkanie jest o tym, że nasze pokolenie – choć dorastało w pokoju – nagle uczy się żyć z niepewnością, której wcześniej nie znało. Że niektórzy mają ją pod skórą od dawna – bo uciekli przed wojną. A inni dopiero teraz rozumieją, co to znaczy, że świat przestaje być bezpieczny. Będziemy rozmawiać o: – traumie dużej i tej "niewidocznej", rozlanej po systemie nerwowym, – o tym, jak ciało i głowa reagują na długotrwałe napięcie, – i jak odnaleźć chociaż kawałek bezpieczeństwa, kiedy wszystko dookoła mówi: „czekaj, zaraz może się coś wydarzyć”. Nie trzeba wszystkiego przetrwać, żeby czuć. Nie trzeba być na froncie, żeby się bać. Nie jesteś w tym sam. Zapraszają: 

Prowadzenie: Paulina Turlińska, Anna Wasik i prof. Marcin Siwek

Pobranie wejściówek na to wydarzenie jest równoznaczne z zapoznaniem się z postanowieniami Regulaminu Organizatora wydarzenia.