Międzynarodowa sztafeta gitarzystów – solo, w kwartetach i pełnym dwunastogitarowym składzie. Łabędzi śpiew maczystowskiej supremacji czy awangardowo-rockowy przegląd od Zorna do Eastmana na tle ściany gitarowych wzmacniaczy?

Na przełomie lat 70. i 80. John Zorn prezentował roczne retrospektywy swoich utworów gier (game pieces) w Nowym Jorku. Nazywał je Olimpiadami. Nawiązując do tych wydarzeń, zapraszamy na krakowską Gitarową Olimpiadę. Wśród zawodników Dither – nowojorski kwartet eksperymentujących gitarzystów, Zwerm – belgijski kwartet o podobnym składzie i metodzie działania oraz reprezentacja Polski. Dla wszystkich naturalnymi dyscyplinami są współczesna muzyka komponowana, improwizacja i awangarda.

Dither sięgnie do wczesnych utworów gier Johna Zorna, nawiązujących w tytułach do dyscyplin sportowych. Mówiąc najprościej, game pieces to utwory oparte na schematach kompozycyjnych zgodnych z teorią gier. Rozwijają się według sygnałów „dyrygenta” w systemie znaków stworzonych przez kompozytora. Ta technika komponowania zakłada współautorstwo wykonawcy, ale według wskazówek lidera, to on rozdaje karty. 

Zwerm z kolei zagra inną nowojorską legendę awangardy – Freda Fritha. To muzyka dla wyrafinowanego słuchacza, obeznanego z free jazzem i niebojącego się łamania schematów. Zespół wykona także jeden z nowszych utworów Stephena O’Malleya. Gitarzysta Sunn O))) zadedykował kompozycję Kali Malone i Alvinowi Lucierowi, do których mikrotonalnej twórczości tym utworem się odwołuje.

Dither zaprezentuje inny unikalny głos na amerykańskiej mapie kompozycji, utwór Jamesa Tenneya (studenta Cage’a, Partcha, Varèse’a) z cyklu utworów słownych Postal Pieces. Tenney był jednym z prekursorów plądrofonii, syntezy dźwięku, kompozycji algorytmicznej, spektralizmu, mikrotonalności i muzyki intonacyjnej. Brendon Randall-Myers z kolei ze swadą łączy eksperyment z rockiem w klasycznych formach, tak jako kompozytor, jak i gitarzysta.

Na koniec Olimpiady wracamy do postaci Juliusa Eastmana. Do obszernej prezentacji jego twórczości doszło w 2017 i 2019 roku. Entuzjastycznie przyjęto wówczas Evil Nigger w wersji na trzy kwartety smyczkowe, a także brawurowe wykonanie tego samego utworu na cztery akordeony. W tym roku czeka nas kolejna sensacyjna wersja tej genialnej kompozycji, tym razem na 12 gitar elektrycznych. To jedyna obok fortepianowych inkarnacja utworu, którą na żywo słyszał sam Eastman. Będzie to drugie, po tym amerykańskim, takie wykonanie – ponad cztery dekady później. Za nową aranżację odpowiada gitarzysta i kompozytor Wojciech Błażejczyk, którego utwór solowy otworzy koncert.