Paweł Michała Libery to dźwiękowy dziennik podróży - na poły fantasmagoryczny, na poły mokumentalny zapis podążania za rzekami, kanałami i ściekami, czy to w stronę zbiorników wodnych, które tworzą, czy też pod prąd, w stronę źródeł, z których wypływają. Na utwór składa się osiem scen, czy może raczej osiem napotkanych krajobrazów. Stanowią one razem niezbyt logiczną i niezbyt konkluzywną opowieść o zaporach wodnych, tamach i śluzach, urodzajach i powodziach, wyschniętych jeziorach i kamiennych korytach rzek, a także o wszystkim tym, co zjawiska te skrywają i odkrywają. I o tym, w jakim rytmie to robią. A właściwie przede wszystkim o rytmie, w jakim to robią.
Utwór oparty jest na nagraniach terenowych dokonanych za pomocą domowej roboty geofonów, hydrofonów i mikrofonów kontaktowych. W efekcie krajobrazy w „Pawle” nie mają charakteru pejzaży dźwiękowych, nie przypominają nawet żadnych miejsc, tak jak utarło się je słyszeć. Mało co przedstawione jest tutaj z perspektywy ludzkich uszu. A jednak nagrania te są wręcz absurdalnie prawdziwe - montaż jest minimalny, efektów właściwie nie ma, dramaturgia jest praktycznie żadna. Jedyne co w „Pawle” jest, to zestawienia różnych ujęć danego krajobrazu w danym czasie - równoczesnych, przeskalowanych (wydawałoby się), może wręcz niewspółmiernych.
Nagraniom terenowym towarzyszy głos czytający tekst będący czymś pomiędzy notatkami z podróży, konspektem wykładu z zakresu historii społecznej i wywodem kuratorskim objaśniającym naturę słyszanych dźwięków. Fakty, anegdoty, mity i codzienne obserwacje coś może odsłaniają w słyszanych dźwiękach, ale jeszcze więcej chyba zasłaniają, tym bardziej, że pełno tu cytatów – a właściwie kryptocytatów. Wyjątkiem jest fragment libretta Roberta Ashley'a pt. „The Mystery of the River”, rzadko wykonywanej części opery „Atalanta (Acts of God)”.
Monologues, lullabies and respite Joanny Stępalskiej-Spix to program specjalnie skomponowany dla fletu basowego i elektroniki przez Jakuba Borodziuka, Macieja Jabłońskiego, Leanna Keith, Joannę Stępalską-Spix i Ewę Trębacz.
Jakub Borodziuk: Kyx (2024)
Maciej Jabłoński: Soliloquium I (2024)
Leanna Keith: Home (2021)
Joanna Stępalska-Spix: Leisure (2024)
Ewa Trębacz: Lullabies for Nibru (2024)
W duecie PąPą wystąpi muzyczne rodzeństwo Oktawii i Marcina Pączkowskich grających na interaktywnych systemach cyfrowych.
audiovideofeedback Krzysztofa Cybulskiego jest autorskim systemem sprzężeń wideo-analogowych.
Reparametrization and Rag(a) to projekty amerykańskiego duetu flecistki Shannon Budd i kompozytora/performera Ryana Ingebristena.
Reparametrization 4.1 na flet I elektronikę w czasie rzeczywistym (2024)
Reparametriations to seria utworów na instrumenty solowe i elektroniczną manipulację w czasie rzeczywistym, w której pojedynczy proces elektroniczny jest używany w całym utworze, aby stworzyć drugą część, która wyłania się w sposób wyraźny i bezpośredni z żywego instrumentu. Termin reparametryzacja jest używany w matematyce i fizyce kwantowej i oznacza proces opisywania tego samego systemu matematycznego za pomocą różnych parametrów. Na przykład zamiast używać szerokości i długości geograficznej do opisu punktu na Ziemi, można użyć szerokości i odległości azymutalnej dla Kairu. W tych utworach podobne zmiany parametrów są używane do tworzenia struktur muzycznych, które wyłaniają się, przesuwają i rozwijają z dźwięku na żywo, a nie są jedynie „efektem” na instrumencie.
Reparametryzacja 4.1 jest drugą reparametryzacją napisaną na flet (.1 w 4.1) i drugą napisaną dla opóźnień oddzielonych wysokością dźwięku (4. w 4.1). Eksploruje ona różne relacje z czasem, które ujawniają się powoli w różnych rejestrach fletu.
Rag: A Panhandle Sampler interakcja w czasie rzeczywistym (2022)
Rag to celebracja i badanie środowiska dźwiękowego i dźwięków muzycznych, które pochodzą z naszego nowego domu w Amarillo w Teksasie. Miejsca bogatego w historię, w tym starożytnych cywilizacji, które istniały w Palo Duro Canyon od 10 000 lat temu. Rag używa instrumentu Body Sample Player (kamera Kinect 2 śledząca ruch ciała w celu kontrolowania obecności ośmiu zapętlonych próbek audio i wideo), wykorzystując ruch ciała do wywołania dźwięku miejsca, a także badając brzmienie niektórych słynnych muzyków z Teksasu z ery western swing.
Blok akusmatyczny CIME/PSeME/SME jest corocznym maratonem najciekawszych kompozycji powstałych w ramach współpracy krakowskiego Studia SME AMKP, Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej PSeME i Międzynarodowej Konfederacji Muzyki Elektroakustycznej CIME/ICEM.
----------------------------------------------------------------
Stowarzyszenie Artystyczne Muzyka Centrum zapraszają na 32. edycję festiwalu Audio Art, która odbędzie się w dniach 15-24 listopada 2024 roku.
Koncerty odbędą się w Pałacu Potockich na Rynku Głównym, Hevre, Instytucie Kardiologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie oraz w budynku głównym AMKP przy ul. św. Tomasza 43. Wydarzenia Festiwalu Audio Art będą również transmitowane na żywo w Internecie.
Szczegółowy harmonogram, a także transmisje koncertów dostępne na stronie festiwalu.
Festiwal Audio Art w Krakowie odbywa się nieprzerwanie od 1993 roku. Premierowe koncerty, instalacje i performansy dotyczą przeglądu najważniejszych projektów sztuki dźwiękowej i muzyki współczesnej z całego świata. Ważne miejsce w programie zajmują polskie premiery o szczególnym wymiarze. Definiują nowy paradygmat sztuki współczesnej. Zawierają elementy powiązane z tożsamością artysty, jego szczególnej misji w formowaniu lokalnej kultury. Porządkują świat postpandemiczny z zabezpieczeniem dziedzictwa kulturowego. Kreują nowe formy sztuki wyrafinowanej, zaangażowanej wobec współczesnych wyzwań stawianych przez migrację i zagrożenia związane z wojną.
Koordynacja projektu: prof. dr hab. Marek Chołoniewski
